O "canón" occidental

Nun exercicio de orixinalidade sen precedentes, matinaba eu se falar de Mahoma ou agasallar con flores e tarxetas en S. Valentín.Sopesando as dúas opcións, concluín que a primeira das opción era a máis (barata) axeitada,en virtude da súa "candente actualidade" .

Que se liberdade de expresión, que se un "quítame allá esas caricaturas"...

Dende o meu sempre limitado e valioso punto de vista, creo se dalgo se pode acusar a uns e outros é de idolatría. O amor excesivo a un ídolo.A pugna estriba en decidir cal dos respectivos tótems debe impoñerse ao outro.

Por que se as reverencias duns se orientan cara a cidade saudita da Meca, as dos outros descansan nesas tres palabras herdadas da Revolución Francesa: liberdade de expresión.

Semella que o que naceu coma un dereito (previa sega dalgunhas cabezas; como non), mudou nunha especie de dogma que debemos salvagardar a toda costa.

Os dereitos abrollan no terreo da reflexión,os dogmas afunden as súas raíces na impermeabilidade da fe.

O grave do asunto non é que o depositario dos rezos de centos de millóns de musulmáns aparecese satirizado cunha bomba enriba da cachola, nin tan sequera as destrutivas algaradas dos ultraxados fieis.

O que me inqueda é que detrás desa clave de humor subxace unha idea que tende a identificar un determinado credo con comportamentos terroristas.

Temos medo deles?Percibimo-la súa presenza coma unha ameaza?E moi posíbel que prescindísemos do tamiz da diplomacia, moita xente contestase afirmativamente ao meu inquérito.

Pero...Quen reparou en como nos ven eles a nós?Coma colonizadores?Non sería comprensíbel logo a súa airada reacción?.

Hai xa máis de cincocentos anos que invadimos o Novo Continente cun "kit civilizador" composto por Biblia e espada.Plus Ultra e tal.Daquela desfrutabamos coa nosa autocomplacencia benefactora sen plantexarnos sequera que podiamos non tela razón...

E digo eu, para tan pouco deron cinco séculos?