Policías e ladróns

Hoxe é un deses días. Unha desas xornadas con resaibo de dèja vú. Un día no que o catorce é a única marca diferenciadora con respecto os seus irmáns máis vellos.

Mentres andaba na procura dun ordenador para actualiza-lo meu blogue(o pobriño do abandonado que o tiña, xa fedía a naftalina), autoconvencíame de que este post non versaría sobor de política, rexouveo,casquería ou calquera outro eixo temático susceptíbel de ferir sensibilidades.

Mais a carne é feble(a miña máis se cabe) e volvo ás andadas.

O sábado tivo lugar unha manifestación co gaio de expresa-la disconformidade dos alí presentes coa nova Lei Orgánica da Educación.

Malia que carezo do sentido crítico que concede a lectura literal do texto legal que si atesouraban a maioría dos manifestantes, apreséntaseme moitos claroscuros nunha lei destinada a auparnos do antepenúltimo lugar do baremo que testea a calidade da educación no Vello Continente.

Pero non vou adicar estas liñas a debulla-los perigos e bondades da L.O.E. Sería intrusismo no honorábel gremio dos tertulianos matinais.

O que me enerva profundamente é esa visión reduccionista da pluralidade que se resumiría nun cinematográfico: “Non hai sitio nesta cidade para os dous para os dous”

En vista do agravio clerical que supón a nova norma, Rouco Varela desenfou o seu Colt linguar e animou aos católicos a secunda-la protesta.

Afeito xa a este tipo de espantadas, podería face-la vista gorda (ese deporte tan castizo) se non fose por que o últimamente tan traído e levado Estado de Dereito e a ameazada orde constitucional, especifican non só o principio da separación de poderes, senón tamén a aconfesionalidade estatal.

Atendendo a esa premisa plantexada no artigo dezaseis da Carta Magna, tódalas crenzas deberían ser tratadas igualitariamente.

Logo…Como é que a fe mahometana, por poñer un exemplo, xa era optativa (con sorte) antes da revisión educativa? Por que esta circunstancia non provocou tan encendida polémica?

Non fago apoloxía de ningunha confesión concreta. Tan só lamento que o noso campo de visión se estreite paulatinamente.

Dicía Risco que admiraba o trazo simple dos meniños, quen simplemente cun par de liñas podían representar figuras moito máis puras ca os intentos "pseudorrealistas" dos seus maiores.

A todos nos sucedeu o mesmo:Empezamos cuns borranchos planos e despois descubrimos esas pomposas verbas: volume e perspectiva.

Poida que a nosa forma de pensar decorra polo mesmo camiño. No inicio, uns pensamentos sinxelos que engordan progresivamente con argumentos, motivos e demais trapallada retórica que nun intento fallido de darlle volume ao noso discurso, non consegue senón revelar a bidimensionalidade da nosa razón.

Traducción do párrafo anterior: Aínda que non decatemos, ficamos sendo meniños disfrazados de policías e ladróns, tratando de convencer aos cacos de que o noso é o bo camiño.

Plaxiando a Mrs Sara-Mago:Ese é o verdadeiro imperialismo.

Nota: Se vos prace, reflexionade un chisquiño. Non vos “comades a cabeza coma min”:P.