Eclipses

Onte puidemos observar un fenómeno que non se daba dende a España do "bourbón" Carlos III:



un eclipse de sol anular.

Neste tempo de abundancia informativa, derivada en demasiadas ocasións en saturación informativa, webs, noticieiros, blogues e xornais desviaron a súa atención cara o epicentro informativo da última quincena: G. E. 2005...Para os profanos Gran Ecplise 2005.

Certamente o "baile cósmico"-que diría un friqui-foi digno de ver, malia os comentarios desencantados duns rapaces sentados preto dun servidor:"Pues no es para tanto". Claro, se non o deseña Kojima, a cousa perde.

Repasando infografías, reportaxes e analises varias cheguei a conclusión de que un eclipse non é outra cousa ca unha ilusión óptica, un erro na nosa percepción.

Ata coincidía coa comunidade de astrónomos, mais cando oín que o período Saros tiña unha duración nunca inferior aos dezaoito anos...

E vero...

Recapitulando, lembrei a asañadas acusacións que políticos e a súa cohorte de adláteres se adicaron co gallo da reforma do estatuto catalán.

Exactamente igual ca en séculos pasados o satélite catalán, 400 veces inferior á fulgurante nación española, proxectaba a escuridade sobor dos aterrorizados viláns.

Tan só unha salvidade:

Nesta ocasión o umbral non o provocaba un corpo celeste inoportuno, senón dúas simples palabras, nación catalana.

Tirando do fío das supersiticións cataclisticas que o longo da historia se alimentaron dos ecplises, os hindúes reducían o ecplise a unha cuestión de morosidade: Dahnko(figura comparábel co diaño) secuestraba ao Sol por non salda-las súas débedas.

Tal que un problema de olor corporal, o símil político, vese vir dende lonxe: os advenedizos Carod e Maragall reclaman co novo estatut a débeda que Zapatero contraeu na súa investidura. coma presidente do goberno.

Esa é cando menos, a versión dos que ficaron "mirando cara el sol"."¡Niño, ponte las gafas homologadas!"

Desprotexidos das lentes Zeiss do sentido común, sufriron importantes danos nas súas fóveas-que tamén fobias-, cando escoitaron aquel exconxuro que fería de morte á sacrosanta Constitución Española-trade mark-.

Por que como todo cidadán de ben sabe, a carta magna contempla únicamente os conceptos de nacionalidade e rexión.

Certo é que o estatut incorpora expresións tan sospesitosas como a de "libre solidaridade". E digo sospeitosa, posto que dende a miña perspectiva, o aspecto capital do noso modelo de convivencia non é outro ca o do auxilio interterritorial e o esforzo volitivo que iso supón.

Alén de expresións incorrectas, ou por veces díscolas,sexamos sensatos:Non estamos a falar do Black and White. As palabras non matan.

Xa vexo a García de la Concha incluíndo no esplendoroso diccionario da RAE unha esquela semellante á que segue:

"As palabras poden producir manía persecutoria.Administren a semántica en pequenas doses".