Especies raras

Ocorre, que non hai moito discutía sobre o concepto da crítica construtiva (veñen sendo ese tipo de disquisicións filosóficas que a xente normal adoita aparcar unha vez remata o botellón).

Eu non chegaba a comprender como as palabras crítica constructiva podían ser algo máis ca un deses eufemismos con papel de regalo e que agochan no seu interior unha bomba perfectamente disposta para estourarlle a un nos fuciños...

Viría sendo algo como dicir: "Ahora no lo entiendes, pero lo hago por tu bien", cando a súa intención última sería "¿No lo entiendes?= date por jodido".Concluía logo, que toda crítica; por definición, non pode ser máis ca destrutiva.

É unha mágoa que me decatase de que nesta, coma noutras tantas cuestións da vida dos galegos, esta sorte de dilemas morais redúcense á máxima expresión do cartesianismo nihilista: DEPENDE...

Certamente, toda crítica implica unha destrucción, o que non exclúe que moitas delas se lancen cun pretendido desexo de reconstrucción.

Estes avisos a navegantes proveñen, nos máis dos casos, desas especies raras que non buscan o halago fácil ou a complacencia e que cando é preciso, cambian a palmadiña nas costas, polo non tan agradecido: "Que carallo estás a facer, rapaz?".

E en efecto,o rapaz non sabe que os seus pasos o encamiñan directamente ao abismo pero xusto nese intre, lémbranlle que o seu pequeno universo é meirande do que lle deixaban ver as súas convencións.

Velaí ese grande invento: O multiperpespectivismo.

Poida que Hubble tivese razón e o Universo estea a medrar constantemente. Non estou certo.Pero algo me di,que mentres se expande cada vez máis, o rapaz contará coa axuda desas especies raras das que cuestionará as formas, non así o fondo.