Hello Vilas Nogueira

Ás veces, poida que con demasiada frecuencia, o ser humano concibe a súa vida coma o estadio olímpico de Munich, Seul, México...e.t.c. :

O corredor sabe que ese silencio asoballador que lle está a rozar a caluga, non é máis ca o preludio ao draconiano xuízo do respetábel (a saber por que lle chaman respetábel ao responsábel desas sentecias maniqueas).

A marxe de comulgar ou non con tal situación, o auténtico problema radica en que este sistema aínda presenta disfuncións, pois os paritorios aínda non asimilaron á perfección a mecánica taylorista de producción de Nadias Comaneci e obstínanse en traer ao mundo demasiados Erics Moussanbanis.

Un deses nadadores que non tardaron en comprender que o que para uns tan só eran cincuenta metros de piscina, para outros esa mesma distancia equivale ao estreito do Helesponto. E velaí a grandeza do deporte.

Pero...Que sucedería se non estivesemos a falar dun xogo? Que pasa cando as palabras do Barón de Coubertin de que o importante non é gañar, senón participar, non fose máis que unha declaración de propósitos do 1908? Pois ao meu entender,a que fora grandeza do deporte, trocaría nunha das meirandes miserias do xénero humano.

Que pobre bagaxe nos deixaron os sofistas, cínicos, positivistas,existencialistas e demais pensadores se aínda hoxe a nosa mente se artella somentes en dúas dimensións: - e +. Tamén é certo que se uns atoparon o éxito en Montreal, outros buscarano nun Mercedes Benz, nun loft con vistas, ou nun doutorando cum laude...Que máis ten? O caso é ter un bonito oropel que ensinarlle a uns netos embargados pola emoción suscitada polo esplendoroso pasado do seu avó made in Wherter´s Orixinal.

Supoño coa fodida resignación de sempre, que a gloria sempre precisará do seu cruel correlato.En todo, caso procurarei non achegarme de máis ao Lado Escuro, non vaia a ser o demo...