As Terras Baldías

Escapando van as terras do panopticón da aurora,
tan só ti tes a ben darlle abeiro na tenrura túas sombras.

O idioma do egoísta esgaza sen compaixón o exhibicionismo das liñas.

Ven xogar comigo ás miñas terras baldías,
onde a realidade “esnifa” monodoses de mentira.

Benvid@ ao clube dos SOS na néboa.
Senta e brinda por min,
namentres ves a un luceiro emborracharse de tebras.

Van meus disparates polos camiños estreitos;
agárdaos na boutique dos cen espellos convexos.

Replican os espellos: retrucan ás mentiras,
cando o falsario canta as verdades pretendidas.

Atoparás ao falsario acubillado na esquina:
está a limpar a cara da esmola da poesía.

Claudican os soñadores, emblema do romantismo,
quedaron petrificados pola indiferencia do circo.

Grazas Lady? e Zori, por saberdes ser o catalizador e a masa crítica destes versos.