As Terras Baldías
Egofotomatón


Rexouvea sen medo

Agromando

Pornografía vestida de...
V(ázquez) de Vendetta
Romantismo de caixa rexistradora
Miedos de comunicación
Morramos como galegos
Sugar Blu-Ray
Idea-loxías de bar
Chove en Santiago
Para unha vez que non le un discurso...
Pili

Sementeiro

03/2005 - 04/2005
04/2005 - 05/2005
05/2005 - 06/2005
09/2005 - 10/2005
10/2005 - 11/2005
11/2005 - 12/2005
01/2006 - 02/2006
02/2006 - 03/2006
03/2006 - 04/2006
05/2006 - 06/2006
06/2006 - 07/2006
10/2006 - 11/2006
12/2006 - 01/2007
01/2007 - 02/2007
03/2007 - 04/2007
04/2007 - 05/2007
05/2007 - 06/2007
10/2007 - 11/2007
11/2007 - 12/2007
12/2007 - 01/2008
01/2008 - 02/2008
02/2008 - 03/2008

12/12/07

Mini-vidas de trinta metros cadrados

Nesta tempada semella que morte está a sorrir cara min co fío curvo da súa gadaña,para lembrarme que non é unha realidade afastada,senón aquela negra sombra á que Rosalía lle cantou por voz de Luz.


Esa sombra non é a irmá fuxidía de Peter Pan,senón algo tan cotiá coma o pan quente do almorzo.Esta mañá indo no bus lía o conto de Mario Benedetti,"sábado de Gloria" e naquelas liñas calladas de monotonía,dor e tenrura reparei en que a fugacidade da vida non é unha traxedia,senón máis ben un límite preciso que nos remite á obriga moral de desfruta-la apaixonadamente.

"Entonces extraje la libreta y empecé a escribir esto, para leérselo a ella cuando estuviéramos otra vez en casa, para leérmelo a mi cuando estuviéramos otra vez en casa. Otra vez en casa. Que bien sonaba. Y sin embargo parecía lejano, tan lejano como la primera mujer cuando uno tiene once años, como el reumatismo cuando uno tiene veinte, como la muerte cuando sólo era ayer."

Fragmento de Sábado de Goria de M.Benedetti.


Perdoade os que me leades accidentalmente,este acceso metafísico-vitalista,pero non tódolos días van ser festa.

---------------------------------------------

2 Comments:

Blogger Mer said...

Este post ule a tristeza.
E mira que me sentín bastante identificada con él, tal e como estou coa vida patas p´arriba últimamente.
Non tódolos días van ser festa, non, tampouco prantos diarios, o importante é encontrar un equilibrio.
- Uf!, mira quén foi falar.

3:50 p. m.  
Blogger Anxo Caído said...

Non se trata de tristeza,senón de qque hai momentos na vida nos que te decatas de que eses problemas que semellaban inmensos, son irrisorios e que o que debes facer e comprender que está vida é limitada e tentar aproveita.la cando poidas.Ademais Mer,deixa o equilibrio para os funambulistas e saltibanquis.Se sempre fosemos equilibrados non existiría o movemento :D.

7:49 p. m.  

Publicar un comentario

<< Home