Próspero lenque!

Esmorece este ano tan intenso en tódalas vertentes e chama ás portas o vindeiro que promete superalo.Desexo a tódolos meus abúlicos lectores e amigos(soen confluír ambas categorías),un bo 2008.

PS:Ese sorrido,como non,era o teu.Déboche un post como é debido,amigo Ardeiro.Tamén queda pedente un "mojito",pero non me metas présa...

Apaguen os móbiles

Mañá a luz proxectada dos Compostela esvaecerá por última vez.Unha mágoa.

Ao pé das novas que dan conta deste acontecemento podemos ler columnas que se conmiseran de esta desgraza para a sétima arte. O brazo executor deste "cinecídio",non é outro que Internet.

Outra vez a miserábel Internet...Vainos privar daquelas tardes de "romance cineclubeiro" en versión orixinal...

Todos andan a laiarse do baixo perfil do consumidor cinematográfico de hoxendía,sen reparar en que ao mellor a relación calidade-prezo non é a máis axustada.Aforos insuficientes,corredores estreitos,pantallas minúsculas...Xa sei que haberá quen me coloque o "sanbieito" de cinéfilo de saldo .Éche o que hai.

Sei que nunca paladearei o refinado bouquet da "alta cultura" e permanecerei confinado no meu universo Burger King,pero creo que a suba dos prezos das entradas non revertiu na pertinente mellora das infraestruturas.

Non son un gurú do sistema nin moito menos,pero curiosamente nalgunhas das cidades nas que puiden desfrutar das mellores salas(Barcelona,Mallorca ou Madrid) o gasto medio por habitante en cine é o máis elevado desta nosa "comunidade" española.

Pode que esta sexa unha reflexión simplificadora,pero xa que non se pode competir coa Rede en prezo,tentemos distiguirnos coa calidade expositiva.Algo así coma o tándem China vs. UE.

Aprendamos de vez a lección que nos dan os responsábeis de videoclub.com.es:"Internet non é o inimigo".

Se non nos adaptamos aos novos tempos extinguiremos coma aquela decadente fidalguía pedrayana

Retranca Salvi

Non é que sexa especialmente devoto da información saínte do Vaticano, pero esta mañá lía no País un artigo de Paolo Flores D´Arcais abertamente crítico coa encíclica "Spes Salvi",segunda da longa lista de best-sellers que lle aventuro ao pope da Igrexa Católica.Ratzinger segue na liña daquela "dictadura do relativismo" á que aludira pouco despois de verse investido da autoridade que confire a fumata bianca.

Afrodita"incensarios fuera", ten para todos: Dende Voltaire, ata Bacon pasando por Kant.E foi xustamente éste, quen predicía que o proceso da Ilustración dos pobos, levaríaos dunha fe eclesial a outra racional depurada de supersticións.

Se ben unha encíclica é un documento de fe, a razón non pode evitar sentirse agredida ao desfrutarmos dunha perla dialéctica coma " el mundo sólo puede escapar del estigma de la desesperación acatando la fé católica".

Escribira o Papa Roncali sobre o "Progreso dos Pobos" e semella que Z,fixo caso omiso desa lectura.

Máis tarde,mentres camiñaba procurando escoita-lo maxisterio petreo de Santiago,topei con este bar nas inmediacións da Troia:




Non me resitín a adicarlle un sorriso sarcástico.Menos mal que sempre nos quedará a retranca...

Mini-vidas de trinta metros cadrados

Nesta tempada semella que morte está a sorrir cara min co fío curvo da súa gadaña,para lembrarme que non é unha realidade afastada,senón aquela negra sombra á que Rosalía lle cantou por voz de Luz.

Esa sombra non é a irmá fuxidía de Peter Pan,senón algo tan cotiá coma o pan quente do almorzo.Esta mañá indo no bus lía o conto de Mario Benedetti,"sábado de Gloria" e naquelas liñas calladas de monotonía,dor e tenrura reparei en que a fugacidade da vida non é unha traxedia,senón máis ben un límite preciso que nos remite á obriga moral de desfruta-la apaixonadamente.

"Entonces extraje la libreta y empecé a escribir esto, para leérselo a ella cuando estuviéramos otra vez en casa, para leérmelo a mi cuando estuviéramos otra vez en casa. Otra vez en casa. Que bien sonaba. Y sin embargo parecía lejano, tan lejano como la primera mujer cuando uno tiene once años, como el reumatismo cuando uno tiene veinte, como la muerte cuando sólo era ayer."

Fragmento de Sábado de Goria de M.Benedetti.

Perdoade os que me leades accidentalmente,este acceso metafísico-vitalista,pero non tódolos días van ser festa.

Pornografía vestida de...

O derradeiro libro, e unha das miñas últimas lecturas, foi "El erotómano" de Ian Gibson-"Inglaterra está muy bien,pero está llena de ingleses"-.Abofé que o desfrutei pola súa amenidade e o seu rebordante esmero documental.

Pero a Biblioteca Nacional de París reparou na depreciación da palabra fronte a imaxe e organizou esta exposición.


Este post vai adicado a tódolos que viaxaron a Perpiñán e despois reprenderon aos fillos por compartiren a Penthouse cos ácaros do colchón...

V(ázquez) de Vendetta

Vou de cita en cita e ligo menos ca xogando ao mus...


"La televisión es el espejo donde se refleja la derrota de todo nuestro sistema cultural"Federico Fellini.


Rematade coas verduras antes de chantarlle o dente a este postre catódico:





Non deixedes unha farangulla.Pode que sexa pesado,pero non hai nada que non poida solucionar un potente antiácido.

Romantismo de caixa rexistradora

"Amo más al ratón Mickey que a cualquier mujer que haya conocido" Walt Disney.




E logo?

Miedos de comunicación

Blogger:Permite o acceso a máis de nove mil millóns de documentos.
Technocrati:Segue a evolución de cincuenta e catro millóns de blogs.
Youtube:Cada día subimos máis de setenta mil vídeos...

Saturados?

Hai centos de anos o coñecemento habitaba no couto privado do clero e hoxendía calquera pode proxecta-la súa voz en ceros e uns(e ás veces ata algún dous :D).Outra cousa é que a alguén lle interese o que dis.

Lembro que unha vez me dixeron con sorna que neste país había tres cousas das que todo o mundo sabía:A psicoloxía, o fútbol e o xornalismo.


"Polanco ha muerto.Viva o blogger!"

De certo, o xornalismo non morreu.Simplemente hai millóns de persoas que, aínda que probábelmente nunca figuren na nómina dos Pulitzer,son quen de transformar este fluxo informativo descomunal en coñecemento e xestionalo con maior eficiencia ca moitos titulados.

Con frecuencia a entrada dun competidor no "noso terreo"provoca laios e desconfianzas.Sucede coa globalización e tamén cos we media.

Son os Xogos Olímpicos da inmediatez.Na liña de saída hai dorsais elevados a n.O importante non é participar,Coubertein-todos poden facelo-;nin tan sequera ser o máis rápido.A pregunta é: Podes ofrecer algo mellor ca eles?

Morramos como galegos

O grupo Gadisa pretendeu con esta celebrada campaña tender unha ponte emocional cos seus clientes.Ese vencello sanguíneo dos tópicos abrollará sempre do corazón da publicidade.Pode que as misses non saiban moito do meu país,Rusia; pero abofé que coñecerán o cliché do moscovita bébedo de vodka ou da walkyria de apelido case tan sinuoso coma o seu corpo.

Todos participamos dese "esperantismo tópico", así que de cando en vez, non está mal darlle a volta e rirnos un chisco.O meu post vai para eses heroes que puxeron o ovo centos de anos antes ca galiña nacionalista.

Burro:"Non era mala vidiña,se durase".

Gloria para os caídos na nosa festa nacional.O reverendo Reixa(quen te viu e quen te ve.Tócalle o carallo), rezará unha xacultoria na vosa honra.Desfrutade do bon vivant...Mentres dure.